Mechanika zapalenia powięzi podeszwowej

Mechanika zapalenia powięzi podeszwowej

Aby unieść piętę nad podłoże, wywieramy siłę nacisku na tył kości piętowej, wykorzystując siłę mięśnia łydki za pośrednictwem ścięgna Achillesa. Stawy palców w przedniej części stopy (stawy śródstopno-paliczkowe) stają się kołem obrotu (punktem podparcia) umożliwiając obrót stopy w stawach palców. Obciążenie (opór) to ciężar naszego ciała przenoszony na kolejny krok. Skuteczne wykorzystanie rozcięgna podeszwowego

Rozcięgno podeszwowe i mięśnie pod stopą łączą stopę. Rozcięgno podeszwowe napina się, wydłużając się przed i w trakcie unoszenia pięty. Po uniesieniu pięty napina się i skraca, ponieważ palce unoszą się ku górze, unosząc łuk stopy i zapewniając pewną sztywność, gdy mięśnie się rozluźniają. Pozwala to nam przenieść ciężar ciała na kolejną stopę w stabilny i silny sposób.

Stopa nigdy nie staje się całkowicie sztywna. Staje się jednak sztywniejsza i bardziej elastyczna tuż przed i w trakcie unoszenia pięty niż w jakimkolwiek innym momencie kroku. Pozostając częściowo usztywniona, stopa wspomaga siłę przyspieszenia z mięśni łydki, przenosząc ciężar ciała na kolejny krok. Jednak zachowana elastyczność zapewnia istotną zdolność pochłaniania wstrząsów, zapobiegając urazom poprzez zachowanie pewnej „elastyczności” w systemie.

Gdy ciężar ciała zostaje przeniesiony ze stopy, elastyczność rozwinięta w całej stopie zostaje uwolniona. Dzięki napinaniu i skracaniu rozcięgna podeszwowego, działania te pomagają unieść stopę z powrotem do jej pierwotnego kształtu.

Problemy z rozcięgnem podeszwowym

Problemy mogą wystąpić, jeśli mięśnie łydki są napięte i pięta jest uniesiona zbyt wcześnie, zanim druga pięta będzie gotowa do kontaktu z podłożem. Grozi to większym obciążeniem rozcięgna podeszwowego.W tym momencie stopa może być nadal zbyt giętka, aby z łatwością pełnić funkcję dźwigni stabilizującej. W takiej sytuacji trudno jest bezpiecznie przenieść ciężar ciała na drugą stopę, zwłaszcza że druga stopa również nie jest jeszcze gotowa lub prawidłowo ustawiona.

Wczesne uniesienie pięty może spowodować większe obciążenie rozcięgna podeszwowego, ponieważ mięśnie, które pomagają stabilizować stopę i chronić rozcięgno podeszwowe, nie będą wystarczająco mocno trzymać stopy.

Równie problematyczne są słabe mięśnie stopy, które nie są w stanie wspomóc procesu usztywniania stopy, chroniąc rozcięgno podeszwowe.

Osłabione mięśnie stóp i łydek mogą opóźniać unoszenie pięty, powodując, że ciężar ciała przesunie się zbyt daleko do przodu, zanim stopa usztywni się. Elastyczna stopa w późniejszych etapach stawiania kroku spowoduje, że będzie się ona nadmiernie spłaszczać, co wywołuje zwiększone rozciąganie rozcięgna podeszwowego. Gdy pięta w końcu się uniesie, ciężar ciała przesunie się na bardziej mobilną przednią część stopy, która zostanie ściśnięta na zewnątrz i nadmiernie spłaszczona. To z kolei powoduje wzrost obciążenia rozcięgna podeszwowego, głównie w kierunku jego przyczepu do kości piętowej.

Wreszcie, jeśli rozcięgno podeszwowe jest zbyt sztywne, co często występuje w stopach o wysokim podbiciu, w systemie nie będzie sprężystego „luzu”. Elastyczność pod stopą pozwala jej lekko się spłaszczyć, a następnie powrócić do pierwotnego kształtu, działając jak sprężyna amortyzująca.Stopa o wysokim podbiciu, czyli stopa wydrążona, utrudnia również przenoszenie ciężaru ciała na przód stopy, ograniczając rotację w stawie skokowym. Jeśli rozcięgno podeszwowe nie może się swobodnie rozciągnąć, będzie mocniej pociągać za przyczepy do kości piętowej.

Przyczep do kości piętowej jest słabym punktem mechanicznym we wszystkich tych sytuacjach. Urazy zazwyczaj koncentrują się w tym miejscu, a obszar ten może stopniowo ulegać przeciążeniu i zwyrodnieniu, uszkadzając zarówno kość piętową, jak i powięź, powodując zapalenie powięzi podeszwowej.

Telefon: 794 043 717 

Email: lukasz.degis@gmail.com